

Necip Fazıl, mealen, hakkında fazla beklentiye girilmemesini belirterek, “Bazı kimseleri Allah (celle celâluhu), toprağın kuvve‑i inbatiyesini artırmak için yaratmış olabilir.” dediğini hatırlıyorum. Kendisini çok severim. Söz söylemede, eşi menendi yok.. onun kalemi sözü, sözü de kalemi kadar güzeldi. Ancak bu çok kıymetli insan, yaşadığı dönem itibarıyla, cemaatini bulamamış ve hep kendisine sahip çıkan dar bir çerçeve içinde kalmıştı. Onun fikirlerini hayata geçirecek, ona maddî ve mânevî destek verecek imkân sahibi insan, hemen hemen yok gibiydi. Tabii konferanslarında salonları dolduran ve onu ölesiye alkışlayan kalabalıklar eksik değildi. Ve çok defa da onun vermek istediği ruhtan ziyade, avamî düşüncelere hoş gelen sözlerini alkışlarlardı. Oysaki, böyle şeyleri dinleme, alkışlama… bir şey olsa da her şey değildir.

Necip Fazıl kendi yeterliliğine inanmış bir insandı. Bazıları bunu psikiyatrik bir mevzu olarak değerlendirmek istese ve bir boşluk olarak görse de Üstad kendi yeterliliğine inanmıştı. Bazı insanlar vardır ki, çok şey keşfetmenin, çok şeye vâkıf olmanın yanıbaşında kendilerini de keşfetmişlerdir. Necip Fazıl merhum bunlardan biriydi. Evet o, kendinin şuurunda ve idrakindeydi. O, bazen takdir edilecek şeyler ortaya koyduğunda, takdir etmeyen insanları kadirnâşinas bulduğu da olurdu. Bu, –hâşâ– onun riyaya, süm’aya, ucba açık bir insan olduğunu göstermez. Mesela, Kırklareli’nde Hâlimiz, Yolumuz, Çaremiz. isimli bir konferans vermişti. Onun çok yakınlarından sayılan, ismini veremeyeceğim bir arkadaş, konferanstan sonra: “Üstadım, bugün çok pasiftiniz!” dedi. Üstad birden âdeta bir siren gibi ses verdi: “Hayır, ben pasif değildim. Bu adamlarda iş yok!” Aslında Üstad doğru söylüyordu. Bazı beldeler o dönemde Necip Fazıl’ı anlayacak seviyede değildi.

Necip Fazıl, Nur talebesi olmamakla beraber, Nur talebeleri kadar ve hususi plânda bazı Nur talebelerinden daha fazla din‑i mübin‑i İslâm’a hizmet etmiştir. Sadece o mu? Hayır. Büyük Doğu’nun yanıbaşında Sırat‑ı Müstakim’i, Sebilürreşad’ı, Hür Adam’ı çıkaran kimseler de o kadar hizmet etmişlerdir.

Evet, Allah’a inanarak O’nun dinine hizmet çok önemlidir. Amellerimizde kusur olabilir. Biz, Allah’ın rahmetinin gazabına sebkat ettiğine inanan insanlar olarak, kusurlu amellerinin affını talep eder ve onların hepsini rahmetle anarız.

Kırklareli’ndeki o konferansta –hiç unutmam– halkın duyarsızlığı, anlayışsızlığı karşısında, merhum, Erzurum’u anlatma lüzumu duymuştu. Onun ilk konferansı İman ve Aksiyon adıyla Erzurum’da olmuştu. “Ben, Türkiye’de yaşlısının da genç olduğu bir yer gördüm: Erzurum. –Ellerini kenetleyerek– Böyle dolu bir salon. Ayaklarımı birbirine değdireyim dedim. Birisi canının yandığını söyledi. Bir de ne göreyim? Meğer masanın altına bile girmişler...” dediğini çok iyi hatırlarım.

Necip Fazıl, Nur talebesi değildi ama Nurlar’ı takdir ederdi. Bir keresinde bana: “Bırakın şu Risale‑i Nur’u sadeleştireyim. Bediüzzaman, Sultan Ahmed’in mimarı gibi bir insan. Köprünün altında, dubada yaşayan ne anlar onu!” demişti. Evet, cevahir kadrini cevherfüruşân olmayan bilmez. Zaten bu denli hak yolunda olan bir insanın, haknâşinas olması da düşünülemez.



Necip Fazıl Kısakürek

Damat Efendi lakabıyla meşhur Mecmeu’l‑enhur sahibi Muhammed İbn Süleyman, talebelik günlerinden birinde, gece yarısı, mum ışığı altında ders çalışmaktadır. Bir ara kapı çalınır. Açar. Karşısında bir genç kız durmaktadır. Yolunu kaybettiğini ve ortalıkta başkaca da bir ışık görmediği için buraya geldiğini söyler. Molla, onu içeriye alır. Sonra da kendini yine dersine verir.. verir ama, sabaha kadar ara sıra elini, yanan mumun üzerine tutmayı da ihmal etmez. Evet, sabaha kadar bunu pek çok defa tekrar eder. Gün ışıdıktan sonra genç kız oradan ayrılır. Evine döner. Burası Osmanlı vezirlerinden birinin sarayıdır. Ve bu genç kız da o vezirin kerimesidir. Saray halkı, ona geceyi nerede ve nasıl geçirdiğini merakla sorarlar. Çünkü bütün gece onu aramış ama bir türlü bulamamışlardır. Genç kız, başından geçenleri ve gördüklerini bir bir anlatır. Vezir, mollayı sarayına davet eder ve niçin sabaha kadar elini yanan mumun üzerinde tuttuğunu ve elinin yanmasına sebep olduğunu sorar. Molla: “Yolunu kaybettiği için kapımı çalan genç kızı dışarda bırakamazdım. Bu sebeple onu odama aldım. Nefsimin desiselerine karşı koyabilmek için de, elimi ara sıra mumun bana Cehennem’i hatırlatan alevi üzerine koydum. Ve böylece yanlış bir şey yapmaktan kurtuldum.” der.

Esasen, her haram kapımızı çaldığında, takip etmemiz gereken yol irademizin hakkını verme şeklinde olmalıdır. Zaten, her haramın zehirli bal olduğu da bilinen gerçeklerden değil mi? İnsan, geçici ve süflî zevkleri ebedî ve ulvî Cennet zevkine tercih etmemeli...



Bir anekdottan alınacak ders

Fasıldan Fasıla 2

Hindistan’a sahabenin gitmemesi düşünülemez. Çünkü Hindistan, Muaviye’nin oğlu Yezid zamanında, Haccac’ın yeğeni Muhammed İbn Kasım tarafından hicrî 94 yılında fethedilmiştir.[1] Bu ordunun içinde sahabenin olmaması ise mümkün değildir. Ben bir Hintli ile görüşmüştüm. Bana Abdurrahman İbn Avf’ın torunu olduğunu söyledi. Yine İmam Rabbânî Ahmed Faruk es‑Serhendî, Hazreti Ömer’in torunu olduğunu söylüyor.[2]

Cihad aşk u şevkiyle dopdolu bulunup da, dünyanın dört bir yanına tertip edilen seferlerden dûr olmayan sahabe, elbette Hindistan’a giden orduya da katılmış ve “Allah” adının deniz aşırı ülkelere götürülmesi hususunda öncü rol oynamıştır. Bundan kimsenin kuşkusu olmasın.



Hindistan’a sahabe gitmiş mi?
Tahmini okuma süresi: 1 dk.
386 defa okundu.

Bölüm içi arama

Hindistan’a sahabe gitmiş mi? Tahmini okuma süresi: 1 dk.386 defa okundu.

Bölüm içi arama

Hindistan’a sahabe gitmiş mi?
Tahmini okuma süresi: 1 dk.
386 defa okundu.