Herhangi bir müessesenin başındaki idareci mutlaka disiplinli olmalıdır. Disiplin tevazuya mani değildir. Buna bizim literatürümüzde, ciddiyet denir. İdareci, idare ettiği müessese ile ilgili prensipleri tavizsiz uygulamalıdır. Ancak gördüğü aksaklıkları gidermede hem yol göstermeli hem de bizzat aktif olarak mübaşerette bulunmalıdır. Ayrıca, emri altındakilere şefkatli, mürüvvetli davranmalı ve onların dertleriyle yakından ilgilenmeyi de asla ihmal etmemelidir. Bu davranış idare edilenleri idareciye karşı saygılı davranmaya sevkeder ve böylece prensipleri tatbik daha da kolaylaşır. Yoksa, tevazu olsun diye işi laubaliliğe götürmek hiç kimseye fayda vermez ve idarecide ciddi bir boşluk mânâsına gelir. İdareci başarıyı, tevazuu ve emri altında bulunanların ruhuna girmede, onlara her fırsatta yardımcı olmada aramalıdır. Böyle bir durum idareye ayrı bir ruh ve canlılık kazandırır. 

Disiplin-Tevazu Dengesi

Vefat eden bir Müslümanın varisleri veya daha uzaktan yakınları, onun kılamadığı namazları, tutamadığı oruçları ve yerine getiremediği yeminlerinin keffareti adına, Allah'ın rahmeti engindir' mülâhazasıyla, fakirlere para dağıtırlar. Aslında ne âyet, ne hadis, ne icmâ, ne de kıyas-ı fukahâ ile sâbit olmayan bu husus, hayatı boyunca Allah'a kul olmaya çalışmış, namazı niyazı, oruç ve haccıyla ömrünü geçirmiş bir insanın, ölüm hastalığında birkaç gün kılamadığı namazlarından dolayı, her namaz için bir fitre miktarı tayin edilerek ortaya çıkmış bir meseledir. Yukarıda da işaret ettiğimiz üzere, 'Allah'ın rahmeti, merhameti engindir umulur ki affeder' düşüncesiyle fukaha bu uygulamaya ses çıkarmamıştır. Hattâ, kazâya kalmış namaz veya oruçların tamamı için verilecek miktar bulunamadığında, eldeki para bir fakire verilir, o da artık kendi mülkü olan parayı ölünün yakınlarından birine hibe eder.. ve bu muâmele, namaz, oruç, yemin sayısınca devam ederek, her seferinde bir keffaret verildiği kabul edilir. Bu sebeple de buna 'devir' adı verilmiştir. Ne var ki, her iyi şeyi sû-i istimâl edenler çıktığı gibi, bu adeti de zamanla şu iki noktadan kötüye kullananlar çıkmış dolayısıyle de iş, asıl mecrâsından sapmıştır. Hayatı boyunca alınları secdeye varmamış insanlar için de, ya vasiyet yoluyla, ya da vereseleri tarafından aynı usûl uygulanır hale gelmiştir. Sözde din adamları, maddî menfaat mülâhazasıyla bu şaz uygulamayı yaygınlaştırmış ve ihtiyaçları olsun olmasın, devir paralarını kendileri almaya başlamışlardır. Başlangıç itibariyle iyi niyetle ortaya atılan ve bu yüzden fukahânın ses çıkarmadığı bu uygulama, bugün sû-i istimâller neticesinde yozlaştırılmış, gayr- ı aklî ve gayr-ı mantıkî bir konuma gelmiş bulunmaktadır. Bu açıdan denebilir ki, illâ da devir yapılacaksa aslî hüviyetine göre yapılmalı, aksi takdirde vazgeçilmelidir. Bundan daha önemlisi de, tam bir şuur ve dikkatle hayatımızı kulluk atmosferinde geçirebilmektir. 

Devir ve Hükmü

Fasıldan Fasıla 1

Bazıları, devlerle uğraşırken kendilerini nasıl maskara ettiklerinin farkında değiller. Biz, kimseye "Sen insan değilsin" demiyoruz ki, "Sen İmâm-ı Âzam değilsin" diyoruz. Halbuki o tutturmuş, "Ben de insan değil miyim?" diye soruyor. Öyle soracağına, kendini İmâm-ı Âzam'a kıyas ederken "Ben de insan mıyım" diye sor. Ben de sana cevap vereyim: "Biraz düşünmem gerekecek!" 

Devlerle Uğraşanlar
Tahmini okuma süresi: 1 dk.
347 defa okundu.

Bölüm içi arama

Devlerle Uğraşanlar Tahmini okuma süresi: 1 dk.347 defa okundu.

Bölüm içi arama

Devlerle Uğraşanlar
Tahmini okuma süresi: 1 dk.
347 defa okundu.