Günümüzde, kaderin bir cilvesi olarak gözde ve gönülde bir hayli insan var. Bunlar kabiliyet ve liyakatlerini aşan önemli sorumluluklar altında bulunuyorlar. Bu arada bunlar, “Şöhret ayn‑ı riyadır, kalbi öldüren zehirli bir baldır.”[1] anlayışından hareketle gösteriş ve alâyiş endişesiyle gaybûbet etmeyi, bir kenara çekilmeyi de düşünebiliyorlar. Bence bunun üzerinde çok ciddi olarak düşünmek lazım; zira bazen sorumlulukları itibarıyla “olmazsa olmaz” konumunda bulunan bir fert, eğer değişik mülâhazalarla bir kenara çekilse, öyle zannediyorum ki, bu davranışıyla sevap değil ihtimal günah bile kazanabilir. Çünkü, daha yapılması gereken dünya kadar iş var. Büyükler, güngörmüşler tecrübeleriyle; gençler de gayretleriyle bu dünya kadar işin üstesinden gelmeli ve kat’iyen gaybûbet yaşamamalıdırlar.

<p>Bu itibarla bizim bütün düşünce ve davranışlarımızda dine ve insanımıza hizmet gemisinin yürümesi hedeflenmeli.. ahireti kazanmak için gönderildiğimiz şu dünya misafirhanesinde, ömür çok iyi değerlendirilmeli. Her hareketimizde rıza‑i ilâhî amaçlanmalı ve Cennet’e gitme bile olsa –ki hemen hemen herkes bunun iştiyakiyle kavruluyordur– bu hedeflere ulaşmayı geciktirecekse, bundan şimdilik vazgeçmelidir.



Gaybûbet

Elbette serbest veznin bir sanat yönü var. Zaten nesrin bile sanat yönünün olduğu yerde, serbest vezinde olmamasını düşünmek mümkün değildir. Mesela, serbest vezinle yazılmış öyle şiirler vardır ki bunlar, bir “Sessiz Gemi” ve “Süleymaniye’de Bayram Sabahı” ölçüsünde şiir değerine sahiptirler. Yalnız şu hususa dikkat etmek lazım: Bu stilde yazılmış –hem de çok güçlü kalemler tarafından– şiirlerde tıpkı Ahmet Haşim’in o güzel şiirlerinde olduğu gibi, bazen her şey sembollerin buğulu âleminde bir sır hâline gelmekte. Zannediyorum, aradan uzun bir zaman geçince, sembollerle dolu olan bu şiirler, şairine bile gösterilse, maksadını anlamak ve anlatmakta zorluk çekecektir. Bu sebeple, şiirin serbest olanında da olmayanında da arz ettiğim husus kat’iyen kulak ardı edilmemelidir.



Şiir ve serbest vezin

Fasıldan Fasıla 2

Bize vicdan denen bir mevhibe bahşedilmiş ki, bu, bizim en büyük nimetlerimizden biridir. Vicdan, insanı meleklerin önüne geçirecek kadar güçlü ve bir o kadar da önemli bir mekanizmadır. Öyleyse bizler, davranışlarımız itibarıyla hep vicdanımızın mevcudiyetini hissettirecek ölçüler içinde kalmalıyız. Bu itibarla da, bize kötülük edenlere ayniyle mukabele etmemeli. Zira vicdan insanına Kur’ân, kötülüğü iyilikle savmayı emretmektedir.[1]

Herkes karakterine, düşünce yapısına ve ahlâkî anlayışına göre hareket eder.. hareketlerimizin, karakterlerimizin aynası olduğunu unutmamalıyız.

Yılan ısırır, akrep sokar, canavar saldırır, köpek salya atarsa kınanmaz; “O, bunun karakterinin gereğidir.” denilir. Aynı zamanda köpeğin bize karşı takındığı tavır, onun bizi ısırması veya paçalarımıza saldırması, bizim de ona aynı şekilde karşılık vermemizi gerektirmez.. gerektirmez zira biz o değiliz...



Vicdanın gereği
Tahmini okuma süresi: 1 dk.
583 defa okundu.

Bölüm içi arama

Vicdanın gereği Tahmini okuma süresi: 1 dk.583 defa okundu.

Bölüm içi arama

Vicdanın gereği
Tahmini okuma süresi: 1 dk.
583 defa okundu.