

Batı’nın üzerimizdeki tahakkümü, Cumhuriyet tarihiyle kayıtlı değildir. Sultan Abdülaziz döneminde de Abdülhamid döneminde de bugünkü tahakküm aynen vardı. Onun içindir ki Abdülaziz, donanmasının Haliç’te çürümesini engelleyemiyor, hem de Ruslarla amansız bir kavgaya tutuşan ve kırk yıl bu kavgasını, azminden hiçbir şey kaybetmeksizin sürdüren Şeyh Şamil’e yardım gönderememe pahasına. Şeyh Şamil, tam kırk sene ve hep ümit dolu gözlerle Osmanlı’ya baktı durdu; ama beklediği yardım ona hiçbir zaman ulaşmadı ve ulaşamayacaktı da; zira, zâhiren güçlü bir donanmamız var sayılsa da, bu donanma hiçbir zaman “Düvel i Muazzama”nın baskılarıyla Karadeniz’e açılamayacaktı. Onun içindir ki, hâlâ o yörenin insanında Osmanlı’ya karşı bir kırgınlık vardır. Osmanlı’dan gördükleri cebrî vefasızlık, onların kalbinde onulmaz bir yara açmıştır ve o yara zaman zaman kanamaktadır.

Merhum Şeyh Şamil’in torunu Said Şamil’le Medine’de görüştüğümde, Devlet i Âliye’ye karşı, kapalı da olsa, aynı burukluğu hissetmiştim...

Elbette ki mesele, hiç de onların zannettiği gibi değildi. Bir kere, Osmanlı donanmasının bulunduğu yerden kalkıp hareket etmesine imkân yoktu. Eğer o gün donanma oradan hareket etmiş olsaydı; zaten üzerimize çullanmak için aç kurtlar gibi bekleyenler, saldırılarını ta o gün başlatacak ve Cihan Harbi’yle başımıza açtıkları gaileleri o gün başımıza açacaklardı. Yani, o gün için Şeyh Şamil’in sadece Ruslarla çarpışmasına mukabil, Osmanlı’nın, hem de en zayıf ânında, bütün dünya ile çarpışması gerekecekti... Nitekim, Abdülaziz ve Abdülhamid’in güttükleri dâhiyâne siyasetle bu musibetin önü bir müddet daha alınmıştı. Şayet, daha sonraki mirasyedi çapulcuların kimisinin hıyanet, kimisinin de gafletleri olmasaydı, belki de onların güttüğü politika sonuna kadar devam edecek ve Cihan Harbi’nin galibi olmasak da mağlubu da olmayacaktık.

Ne var ki, her devirde olduğu gibi, o devirde de bir kısım ne dediğini ve ne istediğini bilmeyen insanların hırsları, o büyük Cihan Devleti’nin yıkılmasına sebep oldu. O devrede Şeyh Şamil’e yardım gönderilemeyişini, bir vefasızlıktan çok, İslâm âlemine gelmesi muhtemel çok daha korkunç “Batı saldırısını önleme çaresi” olarak değerlendirmek, herhâlde daha doğru olacaktır.



Şeyh Şamil’e niçin yardım edilemedi?

İslâm’a hizmet etmiş nice büyük insanlar var ki, tarihî malumat olarak haklarında çok az şey biliyoruz. Bana göre bu büyük bir eksikliktir. Mesela, bir Ömer İbn Abdülaziz’i ele alalım. Bu zat, şu anda memleketimiz gibi yirmi ülkeyi idare eden büyük bir idareci olmasına rağmen, onun hakkındaki malumatımız sadece bazı nakillerle sınırlıdır. Hâlbuki o, bir dehadır. Ve kanaatimce Akkad’ın, dâhiler arasında onu saymayışı bir yanılgı ve bir zühuldür. İki seneye elli senelik icraat sığdıran insandır Ömer İbn Abdülaziz. Zannederim Batı öyle birisini tanımış olsaydı, hakkında ciltlerle eser yazardı. Ne var ki bizde küçük bazı çalışmaların dışında bu büyük insanı anlatan kaynak eser yoktur.

Abbasi döneminde yaşayan ve o döneme imza atan Mehdi ve Hâdi gibi büyükler mutlaka bilinmeli, tanınmalı ve hayat hikâyeleriyle öğrenilmelidir. Alparslan, Melikşah ve emsali Selçuklu hükümdarlarını gerektiği gibi tanımamak tarihî malumat adına büyük bir boşluktur. Selahaddin Eyyubi, İslâm adına büyük bir vefa âbidesidir. Neslimiz mutlaka onu da tanımalıdır. Onu yetiştiren Nureddin Zengi gönüllerde taht kurması gereken büyük bir şahsiyettir. Fakat gel gör ki, bunlar hakkında ciddi ve doyurucu eserler bulmak oldukça zordur. Sözümün başında da söylediğim gibi bu büyük bir eksikliktir ve mutlaka erbabınca telafi edilmelidir.



Eksiklik

Fasıldan Fasıla 2

Bozgun kötüdür. Bana göre ölmek, bozgun yaşamaktan daha ehvendir.

Bizde Viyana kötü bir çığırın başlangıcı sayılır. Zannediyorum, ondan sonra bozgunlar birbirini takip edip durmuştur. Bir yönüyle, koskoca Devlet i Âliye’nin bitip tükenişine ilk adım olmuştur bu ilk bozgun. Keşke o gün, Ordu yu Hümayun’un başındaki kumandanından son neferine kadar herkes teker teker kellesini verseydi de ordumuz bozgunla tanışmasaydı! Zira o zaman, arkadan gelenler kaçmayı değil yerinde ölmeyi öğreneceklerdi.

Yerinde ölmeyi bilmek, hür yaşayabilmenin en büyük garantisidir. İslâm âlemi bu irfandan mahrumiyetin cezasını, hürriyetinin elinden alınmasıyla çok acı ödemiştir. Evet, hürriyet garantisi olmayanların, yaşama garantisi de yoktur. Bu, fert için de böyledir, toplum için de.



Bozgun
Tahmini okuma süresi: 1 dk.
434 defa okundu.

Bölüm içi arama

Bozgun Tahmini okuma süresi: 1 dk.434 defa okundu.

Bölüm içi arama

Bozgun
Tahmini okuma süresi: 1 dk.
434 defa okundu.