Cemiyet hâlinde yaşamaya mecbur olan insanların, aralarındaki muamele ve münasebetleri tanzim, hayat kanunlarını talim ve cemiyeti tam bir adalet, hakkaniyet temelleri üzerine oturtmak için, Allah tarafından peygamberler gönderilmiştir. Bu peygamberlerin, bebeklik ve çocukluk dönemlerinde karşılaştıkları şeyler, onların ileride üstlenecekleri misyonu yerine getirmede âdeta bir ön hazırlık olmuştur. Meselâ; peygamberlerden bazılarının hayat serencamelerine baktığımızda, babalarının annelerinden önce öldükleri ve bu sebeple de, annelerinin himayesinde büyüdükleri görülür. Meselâ, Hz. Musa, annesinin ellerinde bir yetim olarak büyümüş; Hz. İsa, zaten bir mucize olarak babasız dünyaya gelmiş; Efendimiz (s.a.s)'in babası da, henüz O, dünyaya teşrif etmeden vefat etmiştir.

Burada ince bir noktaya dikkatlerinizi istirham ediyorum. Anne, çocuğuna karşı babadan daha şefkatlidir. Bir ölçüde babanın iradesi daha güçlü olduğu için, şefkatini onunla bastırarak çocuğuna karşı duyarlılığını tam hissettirmeyebilir. Annenin şefkat adına iradesini, baba kadar zabturabt altına alamaması, tabiatı gereği olduğu gibi çocuğun yetiştirilmesi adına da çok önemlidir. Zira baba -büyük ölçüde bugüne kadar öyle olmuştur- ailesinin maişeti için devamlı dışarıda bulunmasına karşılık anne, hep evde olması hasebiyle, çocuğa karşı büyük bir güven kaynağı olagelmiştir. Hele bir de babanın öldüğü düşünülecek olursa, anne, babanın boşluğunu da kapatmaya çalışacağından onun çocuğuna karşı şefkati âdeta ikiye katlanır.

Bir çocuğun şuur altı beslenme döneminin 1-10 yaşları arasında olduğu düşünülecek olursa, daha sonra ümmetine rehberlik yapacak olan bir nebinin babasız olarak, şefkat kahramanı bir annenin himayesi altında büyümesi, peygamberlik mesajının gönüllere duyurulması açısından çok önemlidir; Zira onlar, şefkatlerini peygamberlikleri döneminde oluk oluk ümmetinin sînelerine akıtacaklardır.

Ayrıca baba, ailesi adına hayatın bütün zorluklarını, güçlüklerini göğüsleyen insandır. Peygamberler gibi hayata erken uyanan insanlar, çok erken dönemde babalarını başlarında bulamayınca, o boşluğu Allah'a kurbetle doldurmaya çalışmışlardır. Âdeta Allah, peygamberlerin ellerinden kuvvet kaynağı olacak bütün güvenecekleri, dayanacakları insanları çekip almak suretiyle, onların sadece ve sadece kendisine teveccüh etmelerini sağlamıştır.

Evet, babadan ayrı ve yetim olarak annelerinin şefkat kanatları altında birer şefkat kahramanı olarak yetişen peygamberler, Allahu Teâlâ'nın rahmaniyet ve rahimiyetinin yeryüzündeki temsilcileri olarak şefkati bir iksir gibi kullanıp gönüllerde taht kurmuşlar; kurmuşlar ve insanlara hidayet ve kurtuluş yollarını göstermişlerdir.



Peygamberlerde şefkat buudu

Medine'nin Gülü ve gönlümün çiceği.. O olmasaydı âlemin ne değeri olurdu.. evet, neyleyeyim O'nsuz dünyayı. Zaten O olmasaydı biz yaratılmazdık.. ve O olmasaydı hilkatin sırrını hiçbir zaman öğrenemezdik.. ve yine O olmasaydı varlığı bir kitap gibi okuyamaz; onu bir meşher gibi mütalâa edemez; o kitabın satır ve sayfaları arasında O'na giden yolları bulamazdık. O olmasaydı cenneti duyamaz, cehenneme karşı ürperti hissedemezdik. Cennetin yolunu kesen mekarihi sevemez, cehennemi çepeçevre saran şehvetlerden uzak kalamazdık. Cemâl nedir bilemez, rıdvan nedir duyamazdık.. hâsılı, O olmasaydı biz de hiçbir şey sayılmazdık. Zira O, Levlâke levlâke lemâ halaktü'l-eflâke -Eğer sen olmasaydın varlığı yaratmayacaktım.' hakikatinin muhatabıdır. 

Evet O, Gönlümüzün Gülü'dür. Ne mutlu bizlere ki, bizi götüren geminin dümeninde O'nun gibi bir kaptan var ki o gemiye binen mutlaka kurtulur. Bir rıhtımda o geminin ayrıldığını görüp de ona ulaşamayan ise hüsran içinde kalır. 

Bu itibarla da O, her gece hayalde ve düşlerde dolaşmalı. O'nun âşıklarından Hz. Enes, 'Rüyama girmediği gece yoktur.' der.. ve yine o kutlulardan birisi olan Hz. Ebû Hüreyre de 'O hep benim rüyalarımı süsler.' diyerek mazhariyetini ifade eder. Bu insanların hepsi tıpkı bir mecnun gibi O'na gönülden bağlı ve tutkundurlar. Edip Eddâî'in dediği gibi 'O'nu gerçek sevenler su içtikleri kâsenin dibinde bile O'nun gül cemalini görürler.' 

Eğer kıtmir, O'nun hakikatini temâşâ ile cennetin bayıltan güzelliklerle donanmış tepelerinden birini tercih etme durumunda olsaydı, bütün güzelliklerin kaynağı, arzın göbeğinin en büyük vâridatı, cennet yamaçlarının bile güzelliklerinin asıl kaynağı, güzeller güzeli, İnsanlığın İftihar Tablosu'nu tercih ederdi. Gerçi insan, bu tercih duygusunu içinde bir feveran hâlinde her zaman hissetmeyebilir ama temelde o his ve duygu, insanın içinde potansiyel olarak her zaman mevcuttur. Yeter ki, O'nun sevgisini tutuşturabilecek bir meş'ale ile gönüllerdeki karanlık noktalar aydınlatılsın ve insanlığa, O'na giden yollar gösterilsin. 

O'nu sevmeyenler, sevginin, hakikat-ı Ahmediyenin, hatta hakikî mânâda insanlığın ne demek olduğunu bilmeyen, sevgiden yoksun talihsizlerdir. Yazıklar olsun O'nun dünyasında olduğu hâlde dalâlette olanlara, gaflet deryasında yüzenlere ve bunca güzellikler içinde gözü bağlı gezen körlere..!



N'olur Yâ Rab, N'olur Yâ Rab, Neyin Noksan Olur Yâ Rab!
Tahmini okuma süresi: 0 dk.
404 defa okundu.

Bölüm içi arama

N'olur Yâ Rab, N'olur Yâ Rab, Neyin Noksan Olur Yâ Rab! Tahmini okuma süresi: 0 dk.404 defa okundu.

Bölüm içi arama

N'olur Yâ Rab, N'olur Yâ Rab, Neyin Noksan Olur Yâ Rab!
Tahmini okuma süresi: 0 dk.
404 defa okundu.