Arkadaşlara bir iki defa sordum: "Hocalarınız size, bir kere olsun, "Arkadaşlar! Bizim okumadan maksadımız, hakikatların gurub ettiği ufka gözleri takılıp kalmış, bitevî şaşkınlık yaşayan ve yitik ülke Atlantis'in yetim çocukları olan insanlığa dinimizin güzelliklerini anlatmaktır." dediler mi? Allah aşkına, "evet" deyin, müspet cevap verin; "evet" deyin, çünkü o zaman, ben de ferahlayacak ve rahatlayacağım. Dediler mi bir kerecik de olsa "Biz, bütün siyasi ve politik kavga ve gâyelerden uzak kalarak, dinimizi sadece ve sadece Allah'ın rızası için öğrenecek ve sonra da dünyevî hiçbir beklentiye girmeden, gerekirse taş kırıp alnımızın teriyle ekmeğimizi yiyecek; ama her halükârda O'nu anlatacak, muhtaç sinelere Hazreti Muhammed'in (sas) kevser-misal adını taşıyacağız!.. Hilkatimizin gâyesi Allah'ı (cc) tanımak ve başkalarına tanıtıp sevdirmektir, varlığımızın hikmeti budur; bunu yapmıyorsak yeryüzünde durmamızın, nefes alıp vermemizin de bir mânâsı yoktur, yaşamamız abestir; öyleyse gelin, abesle iştigal etmeyelim." dediler mi? Keşke ben, bu soruları sorarken müsbet cevaplar alabilseydim!.. Ne olurdu keşke, "evet" sesleri duysaydım!..

Eğer, emr-i bi'lma'ruf, nehy-i ani'lmünker vazifelilerinin kaynağı olacak ocaklarda bile ateş bu kadar sönmüşse, demek ki, bu mesele tamamen durmuş. Kaldı ki o okulların arkasında koskocaman bir milletin himmeti vardı. Yani, hayırsever ve civanmert insanlar, kapı kapı, fabrika fabrika dolaştılar; adeta para dilendi ve İmam Hatip yaptılar. Hiçbir fedakarlıktan geri kalmadılar. Şimdi, milletin bu mevzudaki bu ciddi tehâlükü karşısında en azından oradaki talebeler ve hocalar, "Bu insanlar, sadece maaş düşünen birileri olalım diye okutmadılar bizi.. sadece kariyer düşünelim, kademe ve derece arkasına düşelim diye okutmadılar. Yıkılmış din âbidemizi yeniden ikame etmemiz için okuttular." demeli ve ona göre hareket etmeliydiler. "Bu olmadı, denmesi gerekeni demedi ve yapılması gerekeni yapmadılar." demeyeceğim. Böyle bir düşünce su-i zan olur. Kim bilir, o mübarek müesseselerde de ne yiğitler, ne dertli sineler ve nice i'lâ-yı kelimetullah aşıkları vardır. Ne var ki, genelde, olması gerektiği ölçüde bir tebliğ ve temsil şuuru olduğunu ve bu şuurun bir aksiyona dönüştüğünü de söyleyemeyeceğim.

Erzurumluların bir tabiri vardır; onlar, "çubuk geme kondu" derler. Dövenin üzerine çıkan, dövene binen insan çubuğunu oraya koyarsa, bu "artık çalışmıyorum, bu işi yapmayacağım" demektir. İşte, bugün iyiliği emretme ve çirkinliklerden sakındırma ya da bir başka ifadeyle i'lâ-yı kelimetullah vazifesi mevzuunda da çubuk geme konmuş ve her şey durmuştur. Öyleyse, şu anda bu vazife çok önem arz etmektedir. Üstad Hazretleri, bu vazife için, şöyle-böyle yapıldığı dönemde bile "farzlar üstü farzdır" diyor, "farz der farz" tabiriyle ifade ediyor. Dolayısıyla, günümüzde, emr-i bi'lma'ruf, nehy-i ani'lmünker vazifesi çok önem kazanmış ve çok öne çıkmıştır.

Emr-i bi'lma'ruf, nehy-i ani'lmünker, daha önce de ifade ettiğim gibi, iyiliği, doğruluğu, Cenâb-ı Hakk'ın emirlerini anlatmak ve eğri olan şeylerden, kötülük ve çirkinliklerden insanları vaz geçirmek demektir. Bu rükün yerine getirilmezse din binasının bir direği yıkılmış olur. Zira, dinin ayakta durabilmesi için iki esasın toplum içinde daima canlı tutulması lazımdır. Bu iki esastan birincisi, emr-i bi'lma'ruf, nehy-i ani'lmünkerdir. Diğeri ise, rekâik okumaktır; yani, kalbi yumuşatacak, gözün yaşarmasına sebep olacak konuları, öldükten sonra dirilmeyle, insanın Cenâb-ı Hak'la münasebetiyle ve zühd mülahazasıyla ilgili mevzuları mütalaa etmektir. Selef-i salihîn rekâikle sürekli meşgul olurdu.. onlar emr-i bi'lma'ruf teşviki yapma ihtiyacı duymuyorlardı; çünkü, emr-i bi'lma'ruf, nehy-i ani'lmünker adına zaten ciddi bir metafizik gerilim içindeydiler. Hadisleri rivayet eden insanların hayatlarıyla alakalı malumat bulabileceğiniz rical kitaplarına bir göz atsanız, kendisini i'lâ-yı kelimetullah'a bir aşk derecesinde bağlamış insanlar görürsünüz. Mesela, Abdurrrahman b. Müll Ebu Osman enNehdi bunlardan biridir. Tamamını birden sırtında taşıyabileceği kadarcık bir mala sahip.. şehir şehir dolaşıyor. Bir yere çardağını kurup ibadet ü tâatıyla meşgul oluyor; evrâd ü ezkârını okuyor, ayetlerin tefsirini yapıyor, hadis-i şerifleri rivayet ediyor ve halkı irşad görevinde bulunuyor. O, bu salihâtla meşgulken, bir emir geliyor, falan yere sefer olacağı haber veriliyor. Çardağını söküyor, bağlıyor atının sırtına, sürüyor o tarafa.. o vazifesini tamamlar tamamlamaz da tekrar bir başka beldenin yolunu tutuyor; bir kere daha çardağını kurup i'lâ-yı kelimetullah vazifesinin ayrı bir yönünü eda etmeye koyuluyor.



Eğitimden beklenen gaye

Muhyiddin İbn Arabî Hazretleri, “Lâ ilâhe illâ Hû, avamın tevhididir. Lâ mevcûde illâ Hû, havassın” der. Bir zevk, bir hal meselesidir bu. Bir müşahedenin neticesidir ve o durduğu yer ve konumu itibarıyla bunu görüyor, duyuyorsa, gördüğünü ve duyduğunu konuşur. Kendisiyle çelişki yaşamak istemez. Öyle görecek, öyle duyacak, fakat farklı konuşacak... Muhyiddin İbn Arabî gibi kişiler için mümkün değildir bu. 



“Lâ mevcûde illâ Hû”

Kırık Testi 1

Potansiyel olarak bu mahiyete sahip insan, bahsi geçen seviyeleri idrak ederse, kâinatı içine alacak vicdan genişliğini yakalayabilirse Allah’ı “kenzen” kalbinde duyabilir. İbrahim Hakkı Hazretleri Mârifetname’sinde bunu şöyle ifade eder:

Sığmam dedi Hak arz u semayaKenzen bilindi dil madeninden.

Aslında bu beyit, kutsî bir hadisin farklı bir dille ifadesinden ibarettir: “Küntü kenzen mahfiyyen, fehalaktu’l-halka liya’rifûnî.” (Gizli bir hazine idim, beni bilsinler diye mahlukatı yarattım.) İsmail Hakkı Bursevî Hazretleri Kenz-i Mahfî adlı eserinde izah getiriyor bu duruma.



Allah kalbte mi biliniyor?
Tahmini okuma süresi: 1 dk.
507 defa okundu.

Bölüm içi arama

Allah kalbte mi biliniyor? Tahmini okuma süresi: 1 dk.507 defa okundu.

Bölüm içi arama

Allah kalbte mi biliniyor?
Tahmini okuma süresi: 1 dk.
507 defa okundu.